Altıncı Koğuş, Anton Çehov
Bazan kendi kendime: İhtiyar moruk, ölme vakti geldi, diye düşünüyorum. Halbuki içimden bir ses: İnanma, ölmeyeceksin!. Diye haykırıyor. Saat dokuzu geçince Mihayil Averyaniç, gitmeğe davranır. Kapının ağzında kürkünü giyerken, içini çekerek söylenir: — Fakat, mukadderat bizi öyle ücra bir yere attı ki!. Hepsinden kötüsü de bu yerde ölmeğe mecbur olmaktır; eh, ne yazık!.
0 Yorum :
Yorum Gönder