Serenad, Zülfü Livaneli
Paris'te artık yapacak tek işi, İstanbul trenini beklemekti. Max, kendisini kimsenin tanımadığı bu şehrin sokaklarında, gözünden yaşlar akarak dolaşıp durdu. Bir şey yemiyor, içmiyor, bir yere oturup dinlenmiyordu. Kendini çok yorarsa, belki trende uyuyabileceğini, sağ kalabileceğini ve İstanbul'a kadar çıldırmadan gidebileceğini umuyordu. Yaşamak istiyordu. Nadia için yaşamak zorundaydı.
0 Yorum :
Yorum Gönder