Satranç, Stefan Zweig
Kapı gece gündüz kilitliydi. Masada bir gazete, dergi, kitap, kâğıt ya da kalem yoktu; zaten olmasına izin de yoktu. Pencere boşluğa bakıyordu oda ve odadaki her şey gibi bana da hiçlik hükmediyordu. Elimden, ne var ne yoksa alınmıştı. Zamanı bilmeyeyim diye saat, bir şey yazmayayım diye kalem, canıma kıyma yiyeyim diye bıçak...
0 Yorum :
Yorum Gönder