Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu, Stefan Zweig
Çünkü seninle öylesine ölçüsüz ve aralıksız ilgileniyordum ki senin de beni sık sık düşünmek ve beklemek zorunda olduğun gibi bir kuruntuya kapılmıştım. Eğer senin için bir hiç olduğumun, benimle ilgili bir anının sana hafifçe bile dokunmadığının bilincinde olsaydım nefes bile alamazdım. Beni hiç tanımadığını, senin hayatından hayatıma incecik bir iplikle bile hiçbir anının bağlı olmadığını gösteren bu uyandıran bakış gerçeklik yokuşundan aşağı ilk yuvarlanışım ve kaderimin ilk sezgisiydi.
0 Yorum :
Yorum Gönder