Kahperengi, Hande Altaylı
... karanlik. karanlik. kapkaranlik. bazen insan ruhu yuzunu geceye doner ve o zaman hic gunes dogmaz. gun bir dongu degil, monoton bir cizgi halini alir ve dunya tipki bir kagit gibi dumduz olurken, hayat engebeli olmaktan cikip engebenin kendisinine donusur. kotu gunler denen vakitlerdir bunlar. aslinda olu gunler denmesi gereken, her insanin, omrunun degisik zamanlarinda icine dustugu bataklik gunleridir. hatiralarda hep coksiyah, azbeyaz ve hicrenkli olarak yer eden, dogduguna pisman olma zamanlari... sadece yasayanin bildigi, disaridan bakanin kucumsedigi gunler, geceler... herkesin kiyameti kendine koptugundan ve herkesin yangini kendini yaktigindan, icinde oldugunuz karanligin ne kadar koyu oldugunu kimse goremez. gecer derler sadece bilmis bir tavirla, gecer merak etme. dogrusur soyledikleri, gercekten de gecer ama ancek sen tek basina, o karanlikta yeterince uzun sure yurudukten sonra. ...
0 Yorum :
Yorum Gönder