Neyi beklediğini bilmiyor ama aslında en çok ölümü bekliyor. Her gece, rüyadan önce ve boşluktan sonra, ölmeyi diliyor. Ve her sabah, uykuyla uyanıklık arasındaki o kısacık anda, bir umut yokluyor kendini, kalbini. Hemen ardından, yaşadığını idrak ettiğinde, hayat bir ok gibi saplanıyor içine. Kalkıyor. Koca günün tüm sorumluluğunu yüklenmek üzere, bir kez daha, çaresizce.